Alberto Leiva Torreiro

e un servidor: Miguel Ángel Álvarez Pérez

Os 50 anos.

José Méndez Pérez

Leandro DíAz Guerra

Manuel Franco Rodríguez

Francisco García Campos

José García Regal

Luís Otero Méndez,

Ramón Rodríguez González

Sabino Seijas Domínguez

Fernando Vilar Vilariño

Benedicto Iglesias Blanco

José González Vázquez

Manuel Rodríguez Castro

Pero permitídeme que me centre máis nestes últimos 25 anos da historia, que son os que vivimos Alberto e máis eu como sacerdotes.

Recordo perfectamente moitos días de San Juan de Ávila cando era seminarista. Lembro os encontros que tiñan os cregos cos seminaristas. Era un día de festa no Seminario e para os seminaristas. A testemuña daqueles curas tamén tiveron moito que vez na nosa vocación sacerdotal.

Ordenados un ano antes do Xubileo do ano 2000, ás portas do comezo do Terceiro Milenio despois do nacemento de Xesucristo. Era un tempo que se pensaba óptimo para ser cura e dedicarse ó que empezabamos a chamar “nova evanxelización”.

Ordenados tamén no momento de despuntar as novas tecnoloxías: xa era fácil ter un teléfono móbil e as “ADSLs” tamén empezaban a ser asumibles para todos.

Os cregos anteriores tiveran que dedicarse a tarefas sociais importantes para promover servicios básicos para os nosos pobos e aldeas e tamén a restauración de moitas igrexas e a construción de algunhas. Nos, os de 25 anos, ese traballo atopámolo feito: as pistas asfaltadas, a luz eléctrica, a auga e, incluso, o teléfono chegaban a calquera aldea da Diocese.

Estaba todo feito. E para esta nova situación do século XXI foramos preparados.

Pero, de súpeto, cambiáronnos as preguntas e todo deu un xiro inesperado cos atentados do 2001. A desconfianza e o medo apoderáronse dun mundo que empezaba a ser global. Por se fora pouco, a ditadura do relativismo vaise instaurando hasta que o único criterio de actuación e das persoas son os gustos e os sentimentos.

Nesta situación intentamos facernos un oco e seguir ofrecendo ó mundo o único que tiñamos: a Xesucristo, o Señor da historia, o mesmo “onte, hoxe e sempre”.

anos despois, o mundo cambiou tanto, que ás veces nos sentimos xa estraños nel, e outras veces sentimos vértixe ante os desafíos que temos por diante, para manter viva a Boa Noticia da salvación de Xesucristo.

anos despois puxéronnos encima da mesa outras axendas, ben distintas da que conmemora os 2000 anos da Pascua de Xesucristo, que nos volven a desafiar aínda máis, porque vemos como cada vez “vai quedando máis xente na cuneta do sen sentido” e nos, os cregos, somos cada vez menos para anunciar a “Esperanza que salva”, e que cada vez é máis necesaria.

anos despois, iso si, seguimos celebrando a San Xoán de Ávila, pedíndolle que interceda por nos para que nos axude a ser os cregos que o mundo actual necesita.

Miguel Ángel Álvarez Pérez