El correo de los lectores | Testimonio

El Señor me regaló unos días maravillosos

julio 28, 2017 · 10:18 0

Me llamo Andrés, tengo 58 años, soy funcionario del INE en Pontevedra, estoy casado con Margarita y somos padres de Paula y Belén).

Cuando el Camino Neo Catecumenal propuso salir en Nombre de Dios a anunciar que te quiere, me pareció una buena oportunidad para confiar en el Señor. Me apunté con mucho miedo, y no, a no tener donde dormir ni que comer, sino porque me sentía incapacitado para llevar tal Misión, como luego experimenté.

Sin embargo, el Señor me regaló unos días maravillosos en los que nada me faltó. Recorrí Lugo de punta a punta en compañía de Javi, acercándonos a muchos a darles testimonio del Amor de Nuestro Señor Jesucristo. Nos acogieron dándonos cobijo y alimento y muchas atenciones, personas que tienen al Señor en sus vidas, y me he sentido querido, y sólo por ir, no en mi nombre, sino como un enviado.

Tanto es así que fueron como unas vacaciones en las que experimenté el Amor de Dios. Experimenté la necesidad que tenemos que Dios se haga presente en nuestras vidas. Necesitamos crecer en la confianza y perder el miedo en el que vivimos; miedo a que nos roben, nos engañen, nos hagan daño; miedo al dolor y a tantas cosas que nos impiden saborear la vida en comunión, pues no hay otra manera que sea de verdad.

Vida en Comunión como la de: ¡Roque y sus enfermos! ¡Las Salesas en sus precariedades en medio de un barrio de lujo! ¡Las Carmelitas Descalzas en su retiro apartado en una aldea gallega! ¡Como tantos otros que dan la vida por formar comunidades en el Espíritu de Dios! Vida que es una oración elevada a Dios por todos nosotros.

Valió la pena por ¡Gonzalo y su hermana Lourdes!, por ¡Nazaret, sus hermanos y amigos de Alicante!, por todos los niños que nos acogieron con los brazos abiertos, por el señor que nos escuchó:

-¡Dios te quiere¡

E respondeu:

-“Xa o sei, cantos anos pensan que teño”;

Ao que lle respondín:

-“Noventa e cinco, (e según o dixen pensei, cala Andrés; pasácheste catro pobos)”.

-“¡Non, teño cen e non se chega a isa idades sen axuda de Deus!”

Para acabar, doy fe que todo lo que contó Javi es cierto.

Andrés.

Opina sobre esta entrada:

Al pulsar 'Enviar' aceptas las Normas de Participación. [Abrir emoticonos] [Configura tu icono personal]