Ás veces as cousas non son como nolas contan

Se conto que o 2 de setembro de 2004 José Luís e seis colegas foron ao cine e logo pregunto ¿por que, e para que foron ao cine? Diranme que non lles importa. Se engado que se apelida Rodríguez non aclaro nada. Ao especificar que José Luís é o presidente Zapatero e os colegas seis dos seus ministros, máis a súa esposa e a de Bono, a pregunta xa non é improcedente, pois non lles pagamos o soldo para que vaian xuntos ao cine. Os ministros eran Bono, Salgado, Caldera, Trujillo, López Aguilar e Calvo.

Cuestión relevante é saber cal era a película, pois os partidos políticos, incluído o do goberno, están en permanente campaña electoral para promocionar a súa mensaxe e intereses, co que facilmente se deduce que a finalidade de ir xuntos ao cine é convencernos de algo que queren “impoñernos”. A película era “Mar Adentro”, unha película claramente promotora da Eutanasia, neste caso para os tetrapléxicos. Por tanto, a súa finalidade era crear opinión pública favorable á Eutanasia.

Javier Romañach, que se declara ateo e padece unha tetraplexía maior (lesión na 5ª-6ª vértebra) ca de Ramón Sampedro (lesión na 7ª), rebélase na revista ‘Acontecimiento’ (nº 76, 2005 “Os erros sutís do caso Ramón Sampedro”), contra este e a citada película por boicotearlles a loita pola dignidade ás persoas con discapacidade porque presenta a vida dos tetrapléxicos como indigna, insúltaos dicindo que son ‘escravos humillados’… e remata: “Oxalá algún día alguén faga películas sobre persoas coma min e a opinión pública entenda que nos roubaron a nosa dignidade e vostede foi cómplice…” Pero, no caso de que se fixera esa película, ¡¡non iría vela o presidente con seis ministros!! A Sampedro dábanlle cancha nas televisións, radios, revistas e periódicos, pero a Romañach non.

Agora o goberno de Pedro Sánchez, do que a antes citada Calvo é vicepresidenta, xa coida que a Opinión Pública está sometida e o 25 de xuño presentou o seu 1º proxecto de lei, que foi sobre a Eutanasia (xa o rexistraran en maio cando estaban na oposición).

No ano 2014 pedíronme falar dos 50 anos de Cáritas no Consello Presbiteral da miña diocese. Unha das cousas que fixen foi coller a pirámide de poboación da provincia de Lugo para explicar algunhas consecuencias futuras dela. Unha era que a presión a favor da Eutanasia ía ser crecente.

Na estatística do gasto en receitas farmacéuticas por grupos de idade sae que o grupo de persoas maiores de 75 anos, que apenas son o 9 % da poboación, supoñen un gasto de case o 50 % (exactamente o 49,8). Se engadimos os de 65 a 74 anos (8, 3 % da poboación) suman outro 30 %. É dicir, os de máis de 65 anos (17 % da poboación) supoñen o 80 % dese gasto. Aínda máis, Alejandro Macarrón no seu libro “Suicidio Demográfico en Occidente y Medio Mundo” (p. 103) confesa que un ministro de Sanidade español comentou que, de promedio, nos dous últimos anos de vida os españois xeran un gasto en coidados médicos e medicinas que iguala ou supera a suma de todos os seus anos previos.

Así que, se coa Lei de Eutanasia se lograse que adianten a morte case medio ano, a mellora para as contas da Sanidade superaría o 25 %, pois cara ao final o gasto é máis grande.

Nunca saberemos que a alternativa tería a persoa que lle aplican a Eutanasia, no caso de non aplicarlla. Como exemplo só refiro o caso paradigmático de Stephen Hawking en Suíza no verán de 1985, a quen unha virulenta neumonía deixou en coma e os médicos suízos, pensando que non había nada que facer, pedíronlle autorización á súa esposa para desconectar o respirador artificial e deixalo morrer coa mínima dor posible. Ela opúxose segundo conta no libro, “Hacia el infinito”, (Jane Hawking, edit. Lumen). Se ela asentise, teríao privado de máis de 32 anos de vida, case media vida, pois acaba de morrer con 76 (14-III-18).

A propaganda dinos que a Eutanasia é progresista, mellora a calidade de vida, quita os sufrimentos, auméntanos a liberdade e a soberanía, lévanos do escurantismo á modernidade, será a lei máis avanzada e garantista… ¡Quítannos da vida, mentres nos fan crer que son bondadosos connosco!

A verdade, eu preferiría que fosen máis directos como o xoven político alemán, Philipp Missfelder, que dixo: “Hai que recortar o gasto médico da Seguridade Social para as persoas de idade avanzada… Que os vellos usen muletas, como se facía antes, en lugar de solicitar próteses de cadeira”. Ou o ministro de Finanzas xaponés, Taro Aso, en declaracións no 2013 que recolleron periódicos e televisións: “Deberíase recomendar aos anciáns que se dean presa en morrer para aliviar o gasto que soporta o Estado nos seus tratamentos”.

Estes, polo menos, son claros e, ante iso, aparece clara e necesaria a opción da rebeldía e de ser loitadores pola vida

Antón Negro

Sacerdote e Sociologo

Foto: Miguel Castaño